Ik heb natuurlijk, uit een ver verleden, een blog-pagina. En omdat er nog wat verzoeken voor nieuwe blogjes liggen zal ik het schrijven weer oppakken en jullie op korte termijn verblijden met mijn hersenspinsels op papier. 

Het is niet allemaal glitter en glamour in Hillywood. Laat staan in Mijdrecht. Tuurlijk kan ik allemaal  happyhappyjoyjoy berichtjes plaatsen maar er wordt ook geklaagd. Zeker na een dag als vandaag waarbij het gewoon (ja, ik zeg al gewoon al is dat het niet...) anders loopt dan VERWACHT. Daar ligt de crux; dan verwacht. Want laten we eerlijk zijn, diep van binnen weten we dat het feitelijk niemand schuld is dat regeltjes, hoe klein en voor sommige zo onbenullig ook, nageleefd worden en dat de ervaring soms niet zo enorm shined als we gehoopt hadden.

Voor jullie de klachten van "zomaar een dagje" op een rijtje, en geloof me; je gaat ze herkennen maar misschien heb jij ze niet in je geheugen/belevenis weggestopt als klacht. Het gaat even om de herkenning. Als eerste hadden we vandaag het oneindig lange wachten van de ochtendploeg. Op niets. Sommigen hebben de set niet eens gezien. Ik begrijp dat het zo vreselijk teleurstellend is als je daar in je Chinese pakje staat, klaar voor actie, maar bent gedoemd op een keihard-houten bankje in de kou te zitten w.a.c.h.t.e.n. . Ik zou zo graag willen dat ik kon beloven dat dat nooit gebeurt op set maar ja ik ben de baas niet en regel slechts de gezichten die een gevoel overbrengen. Eigenlijk, zeg ik je eerlijk, heeft ook productie hier geen ene mallemoer over te zeggen. het is het shot, het beeld en de gewenste sfeer die bepalen wat een regisseur gaat doen. En ook een regisseur heeft zo z'n buien, creatieve ingevingen of lack thereof. En daar ben jij, als ready-to-shine-figurant de dupe van. Dus; die klacht begrijp ik maar kan ik helaas niet oplossen. 

Gelukkig hebben we ook klachten uit de serie "maar het is een kind". Superduidelijke regels heb ik opgesteld als het gaat om de stempelkaart. je moet superduidelijk zijn, dat weet iedere opvoeder en grenzen trekken. Dat heb ik gedaan met regels over wanneer je een extra stempel krijgt en hoe je omgaat met je stempelkaart. Dat groenten opeten een extra stempel opbrengt ligt hier en daar gevoelig:"mijn kind is een slechte eter", "mijn kind eet geen groenten" of "mijn kind eet alleen wat ik maak" (laat me raden; dat zijn geen groenten). De regel is luid en duidelijk; bordje leeg, incl groenten belonen wij met een stempel. Dus krijg je geen extra stempel als je je bolletje chocopasta van thuis opeet of ons niet laat zien dat je bordje leeg is. Maar stel, dan krijg je een extra stempel en ben je je stempelkaart kwijt waar al twee stempels opstonden. Hoe enorm lullig en balen is het dan niet als we zeggen dat je, zoals uitgebreid beschreven, geen nieuwe stempelkaart krijgt met de stempels van vorige dagen alvast erop. Nope, bitchy Suzy in the house want nee, je krijgt maar 1x een stempelkaart en ben je em kwijt ben je stempels ook kwijt. We zijn dan zelfs nog zo ok om je toch een nieuwe blanco  kaart te geven met de stempels van de dag. En nee; "oh, ik heb gisteren geen stempel gehaald, dus ik krijg ik er nog een": jammer joh.... 

Gelukkig hebben ook onze grote mensen soms een klein beetje moeite met de duidelijke richtlijnen, neem Corona. Die 1,5 meter succes maar hey...we MOETEN ons er op set aanhouden. En ja, het oogt heel onvriendelijk als we met een mondkapje met je praten maar als jij voor de lol ons 241 pagina tellend Corona-prototcol even wilt lezen; feel free ;) 

Dus beste toppers, mijn favoriete figuranten: laten we het leuk houden en de gestelde grenzen respecteren zodat het voor iedereen maar duidelijk is. Dan hoeft niemand met een vinger te wijzen "samaar, zij wel"... Ik ben heel blij met jullie inzet; soms zit het mee, soms zit het tegen maar we zitten elke dag allemaal, met z'n allen, op die loeiharde stoelen te wachten op onze three seconden of fame. Ik gun ze jullie allemaal! Dus; shine bright!

Even een klein verhaaltje van mijn hand (Suus, je weet wel; herself). De eerste echte draaidag zit erop; met in totaal 43 kinderen uit klas Ank en groep 7. Corona had ook de figuranten bereikt; gelukkig geen gevallen onder de kinderen zelf maar wel binnen het gezin. Helaas konden deze kinderen dus niet naar de set komen. We waarderen de eerlijkheid van de ouders heel erg; het gaat natuurlijk om de bescherming van een heel team én medefiguranten en hun gezinnen. We blijven vragen 's ochtends te temperaturen. Heb je verhoging dan mag je niet naar de set afreizen. 

Maar hoe ging ie nou? De draaidag! Nou hij ging, en sterker nog; hij ging goed! We hebben alles kunnen draaien wat gepland was en hadden milde uitloop door het weer (draaien is onmogelijk met onweer of enorm harde regen). Onze Mirte en Mariska hebben de benen onder hun lijf gelopen en de longen uit hun lichaam geschreeuwd maar als het goed is hebben we na 1 dag al goed getrainde kinderfiguranten aan de ouders afgeleverd :)) Ik zeg eerlijk dat de groep 7-12 jaar een uitdagende is; stil zijn is simpelweg nog niet geprogrammeerd en in combinatie met stilzitten een onmogelijke taak. Dat was dus even wennen voor de kinderen.... Een opsteker mag trouwens naar alle kinderen; de ruimte was netjes, ze waren goed voorbereid qua kleding  én ze hebben goed gegeten. Fijn om te zien dat de zogenaamd lastige eters een eigen broodje hadden meegenomen zodat we de pasta niet door die schattige strotjes hoefden te duwen. En respect voor alle kids die gewoon, de soms dubieus uitziende groenten en gedroogd fruit helemaal opaten! Extra stempel.... whoopwhoop. 

We moeten nog even kijken hoe we het, bij deze gigantische regen, doen met het tekenen voor- en uitreiken van devergoeding. In het schamele witte tent was de 1,5 moeilijk te handhaven en in de wachtruimte bij de korfbalvereniging hebben we naast zoveel kinderen liever geen ouders zonder de 1,5 meter afstand. Daar gaan we dus even over nadenken want iedereen wil natuurlijk aan het einde van de dag die flappen tappen :)) 

Om een gevoel te krijgen bij een nieuw project verdiep ik me altijd in het script, mood- of storyboard. Zo kwam het dat ik maanden geleden gniffelend achter gesloten deuren mijn voorwerk deed. De Luizenmoeder.

In eerste instantie kreeg ik al jeuk bij de titel maar gaandeweg kreeg ik de lach niet meer van m'n gezicht; en dat was dan alleen nog maar door wat tekst op papier. De serie is inmiddels een recordbrekende hype met perfecte personages, heerlijke humor en bizarre herkenbaarheid. Vind ik dan he. Tot op heden heb ik overigens nog maar weinig tegenspraak…

Voor mij persoonlijk was het hét allerleukste project van 2017 en misschien wel van mijn casting-carriere…Al was het op de set van Onze Jongens op een heel andere manier smakelijk. Maar bij Luizenmoeder kwam alles samen; de kindjes die ik zo graag cast, de crewleden waar ik zo van houd en de kick om het tóch steeds weer voor elkaar te krijgen. Mijn taak was de figuratie coördinatie met hier en daar wat edels en aangevuld met de begeleiding van deze met liefde gecaste figuranten. Wat een lol! Ik heb heel wat spelletjes aangeschaft ter vermaeck van de kids en kreeg daar een hele collectie tekeningen voor terug; wat werk ik graag met kinderen.

Voor De Luizenmoeder heb ik overigens een vrij bont gezelschap laten aanrukken qua (edel)figuratie; naast de klas- en schoolkinderen ook de "ouders" met hier en daar een Minion of ijsbeer. Doe ik gewoon. Nu er een tweede seizoen aankomt stroomt mijn mailbox (weer) over met aanmeldingen; iedereen wil meewerken aan dit gigantische succes. Maar wat iedereen wil weten is natuurlijk hoe ik te werk ga; waarom boek ik de een wel en de ander niet??? Eerlijk; ik laat me veelal leiden door het script, mijn gevoel én, niet te onderschatten, de wens van de regisseur.

Voor we een draaiperiode ingaan zitten we met crew en soms een deel van de cast bij elkaar voor een breakdown. Daarin wordt elke scene besproken; van licht tot rekwisiet en van figuratie- tot locatievraagstukken; alles tot in detail en van voor tot achter elke scene van elke aflevering. Dan staan alle neuzen dezelfde kant op, voelen we hetzelfde en weet ik wat me te doen staat. Kort daarop volgt een planning, met liefde gemaakt door productie en nooit te verkrijgen in een definitieve versie; dat bestaat gewoon niet. Nooit.

Vervolgens leg ik breakdown en planning naast elkaar zodat ik weet wie ik wanneer nodig heb volgens de meest recente planning en kunnen de eerste oproepjes eruit. Logisch gevolg is het verwerken van honderden mailtjes; ik houd o.a. bij wie wanneer kan, hoe lang de persoon is (in De Luizenmoeder was dat vrij belangrijk) en of hij/zij alleen wil komen of met broertjes, zusjes of ouders.

Daarna begint de puzzel; het inplannen en boeken van de juiste figurant op de juiste dag. Niets zo veranderlijk als een aanmelding trouwens; vaak blijft de mailstroom op gang door wijzigingen op een eerdere aanmelding. Gevolg: weer verwerken en de planning omgooien. Maar op een gegeven moment moet ik echt verder en de mensen bevestigen.

Dan, de dag voor D-day (als in draai-dag) stuur ik de uitgebreide callsheets waarna het duimen draaien begint; bevestigt iedereen? Standaard boek ik 10% over (teveel) omdat "ziek, zwak en misselijk" schering en inslag is. Ook de oma's vallen bij bosjes de avond voor de draaidag, altijd lastig maar ik condoleer natuurlijk uit alle oprechtheid.

Op 9 van de 10 draaidagen ben ik zelf aanwezig om iedereen te ontvangen en mijn oersaaie maar o zo belangrijke verhaal af te steken over do's and don't on set. Tot het moment dat ik via de porto bericht krijg dat "we" verwacht worden op set; hysterisch zoekt men de door de styliste gekozen jas en tas, móét dat lipglosje nog even op (want een close-up zit in een klein hoekje natuurlijk) en moet net nog even de blaas geleegd worden of de koffie opgeslobberd : Maar dan…..ACTIE! 

Omdat ik vrees dat je, als ik langer doorga met mijn verhaal, afhaakt, laat ik de rest aan de verbeelding over. Maar geloof me; ik heb een topjob en De Luizenmoeder wat de kers op de taart. Ik kan dan ook niet wachten tot de scripts voor seizoen 2 binnendruppelen en ik weer kan doen wat ik zo graag doe. 

Wie weet wat de do's and don'ts zijn op een filmset? Tip; als je het niet weet, vraag het je zoon/dochter….

Ook een keertje figureren? Check:

Suus Casting ,Suus Kindercasting en Figureren in films en series

Meer blogs? https://www.facebook.com/blogatastic/

NOTE: inmiddels, eind 2019, heb ik de castingswerkzaamheden vol goed moed voortgezet. Bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Ik kan niet zonder een beetje spanning. Stress maakt dat ik keihard presteer :) Wel ben ik heel selectief geworden maar daar is niets mis mee, ondertussen werk in ook gewoon "nine to five" dus moet je gewoon creatief met je tijd omgaan.